Moim kolejnym celem podróży była jaskinia Tham Kong Lo Laos.Kong Lor Cave, nazywana też jako Tham Kong Lo to bajeczna jaskinia pochodzenia krasowego mieszczącą się  w laotańskiej części Gór Annamskich.Same góry w dużym stopniu pokrywa dżungla.Miejsce z pewnością jedno z najbardziej niesamowitych  w całej południowo-wschodniej Azji.Aby się tutaj dostać należy od być podróż w jaskinii razem z przewodnikiem.Podróż jest kontynuowana łódką.W środku jaskinii na całej jej długości czyli na 7 km.Przepływa rzeka która moim Drodzy Państwo będziecie się poruszać.

Państwa wędrówka odbywa się z kompetentnymi przewodnikami i podążając w kierunku skał ujrzymy jak Panowie przewodnicy w odpowiedni sposób dostosowują łódź do podróży.Ja kiedy to spojrzałam w środek tej jaskinii naprawdę się przeraziłam a adrenalina osiągnęła punkt maksymalny.Ta jaskinia bowiem jest wprost ogromna oraz w wewnątrz ciemna.W czasie wpływania w środek jaskinii jest ona jak już wspominałam ogromna zaś jej światło znikła kiedy wpływa się w głąb.Stresuje mnie ta cała sytuacja ale i do tego ciekawi.Nie lubię ciemności od zawsze mnie przerażają.Jednak tutaj tak jest jedynym źródło świetła stanowią ogromne latarki które posiadają moi  przewodnicy.Wewnątrz jesteśmy tylko my i ciemności pięknej jaskinii.Niespodziewanie silnik łodzi zgasł wychodzą Panowie oraz na ich znak ja też.Ale o co chodzi sobie myślę.Występuje bowiem niewielka  kaskada i łódkę należy przenieść.Kilka razy później jeszcze robimy to samo.W połowie drogi mniej więcej oczywiście po raz kolejny wysiadamy z łódki i wędrujemy w  ciemnościach po schodach mających dość stromą strukturę a są one wyryte w skale , która jest zrobiona z wapienia.Kiedy to osiągamy swój cel podróży czyli w tym wypadku wejście na górę.Moje podekscytowanie osiąga poziom zenitu.Stopy stają na ziemi i nagle przed moimi oczami zapala się światło.Widze teraz kilkanaście pokoji, będącymi komnatami.Te komnaty są barwne oraz wypełniają je zdobienia wyrażone poprzez stalagmity oraz stalaktyty.Dzieło przyrody jest wprost na wyciągnięcie dłoni i w zasięgu wzroku.Można dotknąć tego przepięknego tworu i odczuwać przy tym satysfakcję.Jest z czego być dumnym.Jednak wędrówka trwa dalej, ciągle w ciemnościach i nadal odczuwam przyjemny stresik.Barwy nagle szaleją skąd ta szarość się wzięła tak sobie myślę.Jednak to nie to przed nami już jest widoczny wylot jaskinii i kontrast promieni słonecznych do niej wpadających tworzy taki kontrast.

Teraz czas by wypłynąć z jaskinii i ujrzeć przepiękne niebo, las pełny drzew oraz poczuć promienie słoneczne.Odczywam chwilkę na polance następnie wstaje, ide kupić wodę w pobliskim kiosku i szykuje się w drogę powrotną.Droga powrotna to nic innego jak podryxe taką samą trasą lecz  w przeciwną stronę. Znów kierujemy się do wnętrza jaskini, gdzie jej wlot można porównać do  paszcy ogromnego potwora, a występujące stalaktyty można odnieść do ostrych zębów.zębiska. Mimo, że praktycznie mało co jest widoczne w ciemnościach to jest odczuwalna przestrzeń tego miejsca czyli wymiary rzędu  ok.100 m wysokości i tak samo szerokości.Moja podróż pośród skalnych cudów trwała ok 45 minut.Po tym jak dotarłam do celu czyli wyjścia.Czuje że mam mieszane uczucia gdyż było niesamowicie, ale i się bałam.Poczułam szczęście ale i strach.Byłam spełniona ale i nie do końca mój apetyt na przygodę został zaspokojony.Plus miejsca to indywidualne zwiedzanie tzn mijaliśmy jedynie tylko dwie łodzie w czasie oglądania.Mały dostęp światła pobudza zmysły i daje możliwości pobudzenia wodzy fantazji bowiem warto.Powiem Państwu że odwiedzenie tego miejsca i tutejsza wędrówka to jakby zobaczenie innego świata.Rzeka stanowi dla ludzi środek transportu.Bowiem infrastruktura jest słabej jakości, drogi są w złym stanie oraz brak oświetlenia.Woda z rzeki jest wykorzystywana jako pitna zaś ptaki i ta cisza gdzie słychać tylko szum wody to chce się żyć.Pobyt w laotańskiej wiosce wzbudził we mnie dobre fluidy , mieszkańcy są sympatyczni a jej duch ciągle żywy.

autor pisząc z miłością o swoich wędrówkach